काठमाडाैँ – अमेरिकाका पूर्व राष्ट्रपति फ्रेङ्कलिन डेलानो रुजवेल्टको अरूलाई स्नेह तथा सौहार्द्यता प्रकट गर्ने आफ्नै प्रकारको शैली थियो । उनको त्यो शैली उनैका सचिवलाई पनि थाहा थिएन । जब उनका सचिवले कुनै चिठी–पत्र टाइप गरेर राष्ट्रपतिको दस्तखत गराउन लान्थे तब राष्ट्रपति ती चिठीमा केही न केही संशोधन गराउन लान्थे तब राष्ट्रपति ती चिठीमा केही न केही संशाेधन गरेर आफ्नै हातले लेखिदिन्थे । एक पटक होइन, दुई पटक होइन, सधैँ टाइप गरेको चिठीमा कोरेर हातले लेख्दा फोहोर देखिन्छ भन्ने बोध हाम्रा राष्ट्रपतिमा छैन क्यारे भन्ठानेर एक दिन राष्ट्रपतिले लेखेर सही गरिसकेको चिठीलाई सचिवले फेरि टाइप गरेर दस्तखत गराउन लगे । सचिवले पहिलेकै चिठीलाई दस्तखत गराउन ल्याएको देखेर राष्ट्रपति रुजवेल्ट हैरान भए । तैपनि केही नबोली त्यस चिठीमा केही संशोधन गरेर आफैले केही थपी फेरि दस्तखत गरिदिए । राष्ट्रपतिको त्यस्तो चाला देखेर सचिवले बाध्य भएर नसोधी चित्तै बुझेन— हजुरलाई जे जे लेखाउनु छ, त्यो पहिले नै भनिदिनु भए म त्यहीअनुसार लेखिहाल्छु नि । लेखिसकेको चिठीमा काटकुट गरेर हातले थप्दा तपाईँलाई चिठी फोहोर देखिन्छ भन्ने लाग्दैन ? सचिवको जिज्ञासा सुनेर राष्ट्रपतिले मुस्कुराउँदै भने—पटक्कै फोहोर तथा भद्दा  लाग्दैन । मेरो विचारमा यो तिम्रो सोचाइको भुल हो । मैले दस्तखत गरेको चिठीमा मेरै हातले संशोधन गरेर केही शब्द कोरिदिँदा चिठीको शोभा अरू बढ्छ । मेरै हातले केही शब्द लेखेको चिठी पाउँदा चिठी पाउने व्यक्ति यो चिठी औपचारिक मात्र नभई राष्ट्रपतिले विशेष ध्यान दिएर मेरै लागि लेखेको हो भनेर त्यसप्रति विशेष स्नेह र ख्याल राख्छ । साथै चिठी पाउने व्यक्तिमा मेरो सौहार्द्यता र मप्रति उसको स्नेह अझ प्रगाढ बन्छ । त्यसैले अबदेखि मेरो दस्तखत भइसकेको चिठी सच्याउने काम नगर्नू ।’ साभार: ‘विश्वका उत्कृष्ट प्रेरक प्रसङ्गहरू’ पुस्तकबाट