‘यस्तो सम्मान र स्वागत अमेरिकाको राष्ट्रपति आउँदा एकपटक देखिएको थियो, त्यसपछि कहिल्यै देखिएको थिएन। अहिले नेपालको प्रधानमन्त्री आउँदा देखियो भनेर मलाई भारतीय नेताहरूले समेत भने।’ प्रधानमन्त्रीले संसदमा त्यसो भन्दा धेरै सांसदले ताली पनि पिटे।
के बोल्ने थाहा छैन। के नबोल्ने पनि थाहा छैन। तर चुनाव जितेको जित्यै छन्। प्रधानमन्त्री भएको भएकै छन्।
देशको प्रधानमन्त्रीको यो र यस्तै स्तरका टिप्पणीहरू हेरेर विदेशीहरूले के भन्ठान्दा हुन् ! ‘औपचारीक भ्रमण’लाई ‘राजकीय भ्रमण’ भनेर प्रधानमन्त्रीको कार्यलयकै ट्विटरमा लेखिँदा के सोच्दा हुन्।
एउटा देशको प्रधानमन्त्रीले अर्को देशको भ्रमण गर्दा महिनौँदेखि त्यसको सार्वजनिक चर्चा अनि प्रधानमन्त्रीकै तहबाट बारम्बार भ्रमण “ऐतिहासिक” हुन्छ, कुन्नी के, के हुन्छ भनिरहेको देख्दा कति छक्क पर्दा हुन्।
परराष्ट्रजस्तो विश्व राजनीतिमा अत्यन्तै महत्वपूर्ण मन्त्रालय हाँक्ने एकपछि अर्को मन्त्रीहरूको स्तर देखेर के भन्दा हुन्। हाम्रो भ्रमण दलका सदस्यहरू ठाऊँ–कुठाऊँ मोबाइलमा फोटो र सेल्फी खिचेको देख्दा कति हाँस्दा हुन्।
अनि यिनलाई बाटोमा दुईवटा गलैँचा ओछ्याएर केही महिला नचाउँदा ‘गज्जबको स्वागत’ नलागे, कसलाई लागोस् ? यिनीहरू यही स्तरको स्वागतका लागि योग्य छन् भन्ने संभवतः होस्ट (आतिथेय) राष्ट्रले पनि बुझिसक्यो।
विश्व राजनीति हाँक्ने देशका नेतालाई हाम्राजस्ता नेताबाट ‘चाहेको कसरी लिने र बदलामा आश्वासन कसरी दिने’ भन्ने थाहा नहुने कुरै भएन।
अझ पाराकाष्ठा त के भने, हाम्रा नेता र भ्रमण टोलीमा ‘सात वर्षअघि नै दिने समझदारी भएको १५ वटा राँगो, प्रधानमन्त्रीको उच्चस्तरीय भ्रमणमा लिनु उपयुक्त देखिँदैन, यसलाई पछि गरौँ’ भन्नेसम्म बुद्धी देखिएन।
मैले दुई दिनअघि लेखेको थिएँ, “राष्ट्र र राज्यका रूपमा हाम्रो बेन्चमार्क (स्तर–तह) यति तल झरिसक्यो कि अब त्यसलाई उठाउन धेरै कठिन छ। ‘जनताले पत्याएनन्, मैले त चुनाव हारेँ– ठिकै छ। तर यस्तो स्तरका नेताले चुनाव नजितुन् !
