सर्लाही- मधेसको बुहारीले घुम्टो ओढेर बस्नु सामान्य मानिन्छ। घुम्टोबाट निस्कन बुहारीले निकै संघर्ष गर्नुपर्छ। यसरी घुम्टोबाट बाहिर निस्किएकी हरिवन निवासी एक बुहारीले उद्यमीको परिचय बनाएकी छिन्।

हरिवन नगरपालिका-४ गेल्हा निवासी ३२ वर्षीया निर्मलाकुमारी महतो मधेसकै एक उदाहरणीय महिला उद्यमी बनेकी हुन्। जुत्ता उद्योग सञ्चालन गरेकी उनी आफूलाई अब्बल व्यवसायीका रूपमा चिनाउने प्रयासमा छिन्।

मधेसमा जन्मिएकी उनका लागि एउटी बुहारी भएर जुत्ता सिलाउँछु, भन्नु पक्कै सजिलो थिएन। ‘प्लस टु’ सम्म अध्ययन गरेकी निर्मलाको माइतीघर घरदेखि केही मिनेटको दुरीमा छ। बुबा शिक्षक भएका कारण उनले पढ्ने अवसर पाइन्। त्यसपछि गाउँ नजिकैका मध्यमवर्गीय परिवारका उमेश महतोसँग सामाजिक परम्पराअनुसार विवाह भयो। विवाहपछि पढाइलाई निरन्तरता दिन पाइनन्। निर्मलाका ११ वर्षकी एक छोरी, नौ र छ वर्षका दुई छोरा छन्।

'श्रीमान् खेतीपाती गर्नुहुन्थ्यो', उनले भनिन्, 'खेतीबाट नगद आम्दानी कम हुन्थ्यो। अन्नपात वर्षभरि खानुपर्यो। समाजमा चलेको चलनअनुसार व्यवहार धान्नै चुनौती भयो।'

अरुले बच्चा बोर्डिङ स्कुलमा पढाएको देखेर आफूलाई पनि रहर लागेर भर्ना गरेको उनको भनाइ छ। पछि ‘बिल’ आउन थालेपछि समस्या हुन थाल्यो। श्रीमानसँग सधैँ पैसा हुँदैन थियो। त्यसपछि कसरी  पैसा तिर्ने भन्ने चिन्ताले सताउन थाल्यो।

धेरथोर पढेलेखेको भएकाले केही जागिर गरेर कमाइ हुन्थ्यो कि भनेर पनि सोचिन् तर त्यस्तो हुन सकेन। गाउँमा आफूले चिनेको सरले जुत्ता सिलाउने तालिम खुलेको जानकारी पाएपछि सिक्न गइन्। सुरुमा घरमा सम्झाउन निकै समस्या भयो। बुहारी त्यसमा पनि जुत्ता सिलाउन गइ, भनेर सासूससुराले गाली गरे। तर पछि सम्झाइबुझाइ गरेपछि उनीहरूले कुरा बुझे।

'तीन महिना सीप सिकेर काम सुरु गरेको थिएँ। काम गरेको साहुले पसल बन्द गरेर हिँडे, त्यसपछि फेरि अलपत्र परियो, तालिमसमेत पूरा भएको थिएन', उनले विगत सुनाइन्।

तालिम आयोजकलाई फेरि अनुरोध गरेर केही दिनका तालिम थप्न लगाइन्। त्यसपश्चात् आफूले भने जस्तै सबै नाप र आकारप्रकारका जुत्ता बनाउनसक्ने भइन्। सीप त सिकिन् तर काम गर्ने ठाउँ भएन। त्यसपछि निर्मला आफैले गेल्हागाउँमै जुत्ता बनाएर बेच्न सुरु गरिन्।

व्यवसायका लागि सुरुमा लगानी आवश्यक भयो। श्रीमान् खेतीकिसानी गर्ने मान्छे। सासूससुरा पहिलादेखि पेसाप्रति खुसी थिएनन्। एक लाख रूपैयाँ ऋणका लागि हारगुहार गर्दा पनि पार लागेन। माइतीका दाजुलाई भनेर ससुरालाई सम्झाइबुझाइ गरी बरु अंश दिँदा घटाइदिनु भनेर एक लाख रूपैयाँ मागिदिन अनुरोध गरिन्। ससुराले एक लाख २० हजार रूपैयाँ दिए।

'त्यसपछि घरमै जुत्ता कारखाना सुरु गरेँ', निर्मलाले भनिन्, 'सुरुमा गाउँमा अनेक कुरा गर्ने मानिस धेरै भए तर पछि बिस्तारै आफ्नो छोराछोरीलाई सिकाइदिनुपर्यो भनेर आउने पनि निस्किए।'

गाउँघरमा आजभोलि विवाहलगायत कार्यक्रममा निर्मलाले बनाएको जुत्ता धेरै बिक्री हुन्छ। बजार विस्तार हुँदै गएको छ। रामेछाप, सिन्धुली, विराटनगर, जनकपुर, चपुरलगायत ठाउँबाट जुत्ता माग आउने गरेको निर्मलाले बताइन्।

विसं २०७१ तिर निर्मलाको श्रीमान् वैदेशिक रोजगारीका लागि मलेसिया गएका थिए। तर निर्मलाले ११ महिनामै श्रीमानलाई घर फर्काइन्। अहिले उनको श्रीमान् उमेश पनि निर्मलासँगै काममा खटिएका छन्।

उनले घर नजिकै १४ लाख रूपैयाँमा आधुनिक उपकरणसहितको जुत्ता कारखाना सञ्चालन गरेकी छिन्। उद्योगमा चार जना कामदारसमेत छन्। एक जनाले दैनिक ५० जोर जुत्ता तयार गर्न सक्ने उनले बताइन्। यसरी निर्मलाको कारखानाबाट महिनामा ६ हजार जोरसम्म जुत्ता उत्पादन भइ बजारमा पुग्ने गरेको छ।

'कमाइ राम्रो हुन्छ', उनले भनिन्, 'काम दिन सकिरहेका छैनौँ। अझै केही मेसिन किन्नुपर्ने छ, त्यो भए काम बढाउन सकिन्थ्यो। प्रयास गरिरहेको छु।' पहिला मासिक ३५ सय कमाइ हुन्छ भनेर सिकेको सीपले उद्यमी बनाएको उनको भनाइ छ। यही पेसाबाट वार्षिक आठदेखि १० लाख रूपैयाँसम्म कमाउने गरेको उनले बताइन्। रासस